Część XVI

Nie chcąc przedłużać, bo już późno przypomnę :

Pytania - tu

Grupa - tu

Oraz mała prośba. Przeczytajcie całe opowiadanie od początku i oceńcie całość. Może być w osobnym komentarzu. 

Miłej lektury.
__________________________________________________________

Czasem nie wiemy kim jesteśmy. Czasem, patrząc na drugiego człowieka, staramy się mu dorównać. W niektórych z nas kryje się kwas, kwas przekazywany w krwi z pokolenia na pokolenie.  Pytanie tylko, czy jesteśmy w stanie go w sobie zwalczyć i żyć zupełnie inaczej, niż dotychczas robili to nasi przodkowie?

***

Zamknęła oczy pod wpływem nagłego bólu. Przyłożyła palce do skroni.

- Lil? Wizja? – Scorpius podbiegł do niej i delikatnie objął w pasie.

- Nie mamy dużo czasu, Score – szepnęła. Chłopak dostrzegł łzy, napływające do jej zielonych oczu.

- Wszystko będzie dobrze. Znajdziemy go  - mruknął, przyciągając do siebie rudowłosą. Oparł podbródek o jej głowę i czekał, aż dziewczyna się uspokoi. Jej piersią od czasu do czasu targał szloch. Przejmujący szloch, w którym kryła się tęsknota, strach, ból. W końcu uniosła wzrok na blondyna. Miał nieodgadnięty wyraz twarzy. Nie przepadała za tą cechą u niego. Był wtedy tak bardzo podobny do swojego ojca.

- Scorpius – starała się opanować drżenie głosu. – Co się dzieje z twoimi rodzicami?

- Nie wiem. Znajdźmy Albusa, dobrze?- obojętność, właśnie tę nutę usłyszała w jego odpowiedzi. Pokiwała głową z rezygnacją i złapała go za rękę. Dłoń chłopaka była znacznie większa od jej własnej. Oboje mieli jasną cerę. Uśmiechnęła się słabo, splatając ich palce ze sobą.

- Więc chodźmy – ruszyła przed siebie. Wiedziała którędy powinni podążać. Wokół panowała cisza. Ciemność rozświetlały tylko pochodnie, wiszące na ścianach. Wiele z nich pokrył kurz i pajęczyny. Wtem usłyszeli śmiechy i brzdęki sztućców. Spojrzeli na siebie znacząco i po cichu doszli pod drzwi, prowadzące do źródła dźwięków. Uchylili je delikatnie i wtedy go dostrzegli. Ręce bruneta spętane sznurem wysoko nad głową, a on sam wiszący na nim w bezruchu. Lily przyłożyła dłoń do ust. Miliony najgorszych myśli pojawiły się w jej głowie. Scorpius wstrzymał oddech. Nie wierzył, by Albus tak po prostu się poddał.

- Czy oni go zabili?- głos dziewczyny był cichy, ledwie słyszalny. Odpowiedział jej przeczącym ruchem głowy. Widział szybko unoszącą się klatkę piersiową chłopaka. Podłoga wyłożona była drewnianymi deskami, ściany pomalowane w odcieniach szarości. Na lewo od miejsca, gdzie trzymali Albusa stał stół przykryty białym obrusem. Nie byli w stanie rozpoznać twarzy osób, siedzących przy nim.

- Zdaje mi się, czy mamy gości? – doszedł ich kobiecy głos. Drzwi otworzyły się szerzej, a oni zostali wciągnięci do Sali. Scorpius zasłonił Lily własnym ciałem i z pogardą przypatrywał się długowłosej postaci. Już kiedyś ją widział.

- Czyżby synek Malfoy’a?- mężczyzna uśmiechnął się podle.

- Oczywiście. Nie poznajesz tlenionych blond włosków? – blondyn ostatkami sił powstrzymał się przed wydrapaniem  jej oczu.

- Co z moimi rodzicami? – wysyczał, nie spuszczając z niej wzroku.

- Sam zobacz – wskazała na róg Sali.

- Nie – szepnęła Lily, a po jej policzkach spłynęły łzy. W miejscu, które wskazała kobieta, leżały dwa ciała. Jedno z nich było uderzająco podobne do Scorpiusa.

-Tata? – otworzył szeroko oczy. Nie wahając się ani chwili, podbiegł do nich. Trwali w bezruchu, wpatrzeni przed siebie pustym wzrokiem. Ich włosy pozlepiane były zakrzepniętą krwią. Niegdyś nieskazitelna skóra miała na sobie setki mniejszych i większych ran. Gorączkowo złapał za ramiona matki i potrząsnął jej ciałem. Biernie poddała się jego czynom. Nie oddychała.

- Masz identyczną minę, jak twój ojciec, gdy patrzył na śmierć Asterii – Devline przyglądała się chłopcu. Pokręcił gwałtownie głową i zacisnął usta. Spojrzał na twarze rodziców. Jeszcze teraz można było z nich wyczytać przerażenie. W każdym, bez wyjątku, ta kobieta wzbudzała strach. Była gorsza niż Voldemort czy Bellatrix. Zabijała każdego, kto kiedyś czymś jej zawinił. Na każdą śmierć patrzłya z uśmiechem, a satysfakcja, która ją ogarniała po dokonanym morderstwie, przepełniała jej ciało. Każdy z jej zwolenników musiał liczyć się z tym, że może nie dożyć następnego dnia. Porywcza, brutalna, odrzucająca i okropna – tak, zdecydowanie takie słowa idealnie opisują Devline. Napawała się strachem i żalem Scorpiusa. Jego bezradność w momencie, gdy podszedł do swoich rodziców, bawiła ją.

- Obudźcie się – szepnął niczym małe dziecko, z nadzieją, że to tylko zły sen. Koszmar, z którego zaraz wybudzi go matka.

- Oni nie żyją, Malfoy – uśmiechnęła się morderczyni.

- Nie – pokręcił głową. – Żyją – intensywniej potrząsnął ciałem ojca.

- Nie, malutki. Zabiłam ich.

- Kłamiesz! Żyją! – krzyknął w amoku. Nie płakał. Próbował przekonać samego siebie, że to wszystko jest idiotycznym wytworem jego wyobraźni.

- Zabiłam ich – wymruczała, pochylając się nad nim.

- Ty to zrobiłaś ?! – uderzył ją. Nagle, niespodziewanie. Bez uprzedzenia. Na Sali zapanowała cisza, która wydawała się trwać wieczność. Wstał i spojrzał na kobietę, która wciąż klęczała na podłodze. Gdy i ona się podniosła, zmierzył ją wzrokiem. Był wyższy, ale czy to dawało mu przewagę?

- Właśnie mnie uderzyłeś, smarkaczu – rzekła z furią w oczach.

- Właśnie zamordowałaś moich rodziców!

- Uderzyłeś kobietę! – odezwał się ktoś z Sali.

- To coś – wskazał na Devline. – nazywasz kobietą? Zamordowała setki, jeśli nie tysiące ludzi, sądzisz, że nadal może być nazywana kobietą? – prychnął i schował twarz w dłoniach. Poczuł niepewny dotyk drobnych palców na swoim ramieniu. Nakrył je swoimi. Nie potrzebował słów. Wystarczyła mu obecność jedynej osoby, która pozostała w jego życiu. „A Discordia?” cichy głosik w jego głowie wyłonił się zza ciemnej ściany. „Discordia nie jest… ona.. Mam Lily” odrzucił od siebie myśli o blondynce.

- I co zamierzasz teraz uczynić, wielki zbawco martwych? – Devline ziewnęła teatralnie.

- Czy ta jędza znów próbuje używać sarkazmu? – brunet odezwał się ze środka sali.

- Albus? – Lily automatycznie odwróciła się w stronę dobiegającego ją głosu.

- Koniec tego! Avada Kedavra! – dzieci nie zdołały nawet krzyknąć, gdy zielony strumień wytrysnął z dłoni Devline w kierunku Albusa.